finally

for so many months,i've longed for the happiness that will keep me going,the happiness that will give me courage and strength. for so many times, i've longed for that somebody who will complete me andget me out of my anxiety. for many days of my life i prayed for someone who will really love me despite my imperfections and weaknesses.for those moments, i was blinded. i never saw the man exactly i was looking and yearning for. the man who never left me, the one who fought for me,for us..the man who proved that love takes time and can never be lost even if you deny the fact that it still exist...the man that really loves me,cares for me and never failed to respect me even his happiness is at stake...

but now,the long wait is over...
i am now awake from the nightmare i've gone through without him in my life...
now i know,i am so blessed to have him back...
this is now the final shot, this time there will be no turning back...
i am loving him...
and i'll always will...

mayroon bang batayan ang pagiging kabatak ni Hesus?

ika-19 ng disyembre taong kasalukuyan,ika-4 ng hapon,harap ng st.raymund of penafort...

nasa isang kumpulan ang mga ilang kabataan ng simbahan. natanaw ko sila habang ako ay papasok ng simbahan. sa aking pagkasabik,ninais ko silang mahagkan, makahuntahan at maku-musta...
ngunit, nagulat ako sa sinabi ng isa, "ate, may sinasabi si_____", "ano yun?",aking tanong...nagulat ako sa kaniyang sagot, "PYM ka daw ba,bakit di ka daw nia nakikita?tinanong nia din yun ke ______(limot ko ang ngalang binaggit)"...

nagulat ako sa tanong,napaisip ako ng malalim, "ilang buwan ba akong nawala,bakit di ko nabalitaang may batayan na pala ang pagiging kabatak ni Kristo"? sa totoo lang, masakit ang mga salitang sa kanilang labi ay namutawi, hindi lang dahil sa "offensement" na naranasan ko,kundi sa kawalan pala ng silbi ng mga activities na nagawa sa panahon namin.

masakit isiping, lahat ng bagay nagbabago, ngunit mas-masakit tanggaping, walang pagbabagong naganap sa mga kabataang meron ngayon ang lipunan. ilang taon kong pinaglaban ang parish youth ministry saking pamilya, maraming taon akong tumakas, nagsinungaling at pinilit na makatulong sa ibang kabataan para sa kanilang mala-Kristyanong pamumuhay...

nangyari kahapon,nais kong isiping,mukhang nasayang ang lahat ng ginawa ko,ginawa ng mga ate at kuya ko para sa ibang kabataan ng simabahan. tila,hindi nila napagtatanto na ang paninilbihan ke Hesus ay hindi nasusukat sa pagsisimba parati, pagtambay sa simbahan o sa pagtira sa seminaryo. ang TUNAY na paninilbihan/PAGMAMAHAL kay Hesus ay sa pamamagitan ng pag-gawa ng mabuti, pagmamahal sa kapwa at hindi sa pangungutya,ito rin ay tunay na paninilbihan kung kahit nasa malaYo ka ay sinusubukan mong baguhin ang mundo sa pamamgitan ng pagpapahayag ng mga ginawa ni Hesus para sa buong mundo.

masyado ng magulo ang mundo, nawa'y maisip nating mga kabataan na HINDI TAYO ANG PAG-ASA NG BAYAN AT SIMBAHAN,KUNDI TAYO AY MAAASAHAN...

ilang buwan akong nawala sa sirkulasyon, ngunit alam ng mga ate at kuya ang dahilan...nawa sa pagbalik naming mga nawala ng matagal, madama namin ang mga bagay na pinadama namin sa iba nung sila rin ay nawala...

a confession of a happiness-seeker

These are the stages of my life where contentment has no room...
In my gradeshool years, our housemaid usually prepares my lunchbox, there she puts my favorite snacks, you cam find there egg pie with sunkist juice or chocolaite. When my granny sent packages, our housemaid prepares Lipton Iced Tea at night and put it in the fridge so that it will be cold at the following day. When I am sick and tired of my usual "baon", I'll just trade my food to a classmate who just bought a junk food for her snacks.

When I got older, I usually pack my lunch too. Our housemaid will prepare breakfast and includes somrthing for my lunch. My viand varies everyday because I'll freak out when I'll found out that she prepared something that I had the same week. So for me not to have tantrums, she prepares different food everyday. Without her knowledge, there are times when I really don't eat the food she prepared. Sometimes, it's either thrown in the bin or I'll just give it to a classmate who has no "baon".

In my high school years, contentment is really not on my vocabulary. I always seek for something else. There were times when I always want something new. In fact, I could trade my "forever 21" blouse or my DKNY shirt for a cheaper one just to have something new. There were also time when I traded my "sinigang" for "monggo" for my lunch.

On my College years, my mom and dad sent me too a private university. There I couldn't still find my happiness,I an not contented with everything I have. For the record, I enrolled BS-Nursing and yet, nothing was changed, I was not happy at all. To my foolishness, I just played around, i wasted time, money and everybody's sacrifices.

That is the reason why my mom and dad sent me to state university because for them, I am not worth spending anymore. When I am in the said university already, still my contentment is lacking. My latter years are the worst. There were times when I'd rather sleep over to a friend's house thn to stay to my supposedly most comfortable place in the world--our home.

The worst things about these stupid things is that for so many times, I can't admit the fact that friends may leace you but not your family.

This morning, I've realized that I should stop seeking my happiness to anybody or anything because my happiness is really not gone. I came to realize that I have everything that a child or a person could ever wish for. Nutritious foods, comfortable shelter, best education, loving family and friends.

It is stupid to think that happiness is gone, because happiness is in YOU. And happiness can never be taken by anyone as long as you won't allow them to do so by not embracing every little thing that you have.

For happiness-seeker like me before, stop doing so, it's unhealthy at all. It is not worthwhile to do so. It will not make any sense...Find your happiness within you...

K.A.B.L.A.N.G

KABLANG.Yan ang text room naming manunulat sa CAST Chronicle kasama ang isang bagong kapamilya(carlo ng urdaneta. si david ang nagsisilbing server namin, siya din ang managing ed. ng cc. siya ang pinaka-makulit na staff ko.pero masaya naman,updated kami lagi.
Gabi-gabi may poll question at gabi-gabi tungkol sa'kin,kung bakit hindi ko din alam. david!bakit ba?! Moving on,ngulantang ako sa poll question kagabi, (Dec.2,2009). Ang poll question kasi, "how to get close with Dawn?". OMG!Ang alam ko kasi, walang standards ang pagiging close ko sa isang tao. Pero napaisip ako, paano nga ba?
Wala. Hindi ko din alam.
Ang alam ko lang, basta mabuti ang tao sa'kin, ganoon din ako. At basta mahal ako ng isang tao, mahal ko na din! Yun lang naman ang mahalaga, ang maging mabuti sa kapwa.
Dahil sabi nga sa pelikulang 2012, REPENT, THE END IS NEAR...

my so called "special day"

para sa iba ang kaarawan nila ay espesyal. kung bakit, di ko din alam.
basta ang alam ko,sakin, hindi ganon, ang kaarawan ko ay normal na araw lamang, nothing really special. bakit nga ba hindi, wala namang bago, kung meron man, yun e ang pag-gising ng mas-maaga para magluto ng something.
pagkatapos magluto at mag-ayos, sumakay na akong bus patungong pamantasan,late na talaga ako, lagot na naman ako sa prof. ko. pero ayos lang yon, ang importante, i was able to start my day right.hehe
nasa pamantasan na ako at talagang tumatakbo patungo saming silid-aralan, ayun, buti na lang, wala kaming quiz.yehey!good gift!hehe.after ng klase,kumain kami sa opisina ng kung anu-ano.
haynku,masaya ang araw na'to!
naisip ko lang,pero bakit hindi special?
patapos na ang araw ng marealize ko, kasi pala parating "special day". parating may bago, parating masaya kasama ang tropa at syempre pamilya. laging sinisubukang itama ang mali..
tama lang ata ginagawa ko parati kahit na walang bago sa araw na ito.
masaya ang araw na 'to kahit sabihin pa nilang pare-pareho lang ang araw ko.
wala akong pakialam. ang mahalaga,masaya ako at nakakapagpasaya ako.
ang mahalaga, masaya ako sa gingawa ko at mahal ko ginagawa ko...
this is how i spent my birthday, so usual---nothing fancy but so happy!

ang araw kasama ang echoserong frog...

marami akong gusto sa buhay, kaligayahan, kaibigang tunay, mga bagay na akala ko'y mahalaga talaga. minsan akala ko din, ang bagay na hawak ko ay sapat na para maging maligaya. minsan naman,akala ko, kulang ang mga bgay na nasa tabi ko.

november 30, 2009
manaoag shrine

-ayos lang, maraming tao,yung iba andon para kumita,nagbebenta ng kung anu-ano, yung iba naman, nananalig, nanampalataya.
ako?hindi ko alam kung bakit ako andon,kung dahil ba may hinahanap ako?o kung may kailangan ako?ayun, naalala ko na, nagpasalamat pala ako kay Inang Maria. well,bakit nga ba hindi? andami palang dapat ipag-pasalamat. this past few days, maraming nangyaring blessings. hindi lang mga material na bagay, ngunit higit pa don. yun yung totoong blessings, bagong kaibigan, kakilala at madami pang iba.

dagupan
-ayun,masaya naman.hindi ko inaakalang ganito ang araw na ito!hindi ko inaakalang magiging masaya ako kasama ang echoserong frog!masaya.masaya.masaya.hays..sana ganito lagi...sana..

ang ubos na tinta

journalist killings-- nakakatakot?oo.
pero hindi, kelangan maging matatag para makapamahayag. sa totoo lang, di na bago ang usapang patayan sa media. lalo na sa larangan ng panunulat, dahil marami na ang namatayan ng tinta ng bolpen nila, pati lead ng lapis, putol na. mahirap magsulat,oo. buhay ang nakataya dito. kundi man buhay, diploma mo. mahirap...nakakatakot..
pero masasabi kong kinaya ko..kinaya namin..kakayanin pa ang mga darating...dapat..kailangan...